Tarcznik niszczyciel (łac. Quadraspidiotus perniciosus) to szkodnik od kilku lat notowany w sadach, głównie jabłoniowych, śliwowych i gruszowych, ale także na plantacjach porzeczki i maliny. Początkowo notowany lokalnie – dziś występuje na coraz szerszym obszarze kraju.
Jest polifagiem i może zasiedlać łącznie ponad 150 gatunków roślin, drzew i krzewów liściastych, rosnących w strefie klimatu umiarkowanego.
fot. PIORIN
W środkowej i północnej Europie rozwija się tylko jedno pokolenie szkodnika w roku. Większość osobników zimuje w pierwszym stadium larwalnym lub jako zapłodnione samice.
Na powierzchni zaatakowanych roślin widoczne są stadia rozwojowe szkodnika. Szczególnie dobrze zauważalne są tarczki, pod którymi ukryte są larwy i samice.
Występowaniu osiadłych larw i samic towarzyszą charakterystyczne, fioletowoczerwone obwódki na powierzchni zasiedlonych organów roślinnych. Obwódki ulegają powiększeniu wraz ze wzrostem owadów i mogą zlewać się ze sobą, a głębsze tkanki ulegają wyraźnemu poczerwienieniu.
skórki owoców wokół tarczek
fot. PIORIN
Nie ma środków ochrony roślin zarejestrowanych do zwalczania tarcznika niszczyciela. Ochronę mogą wspomóc zabiegi wczesnowiosenne środkami olejowymi.
Badana jest przydatność dostępnych insektycydów do ograniczania szkodnika, jak np. Movento 100 SC (s.cz. spirotetramat) i środka zawierającego flupyradifuron.
Zwalczanie tarcznika niszczyciela w Polsce reguluje rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Źródło: Instytut Ogrodnictwa – PIB; piorin.gov.pl; fot. piorin.gov.pl
