Parch jabłoni wywoływany jest przez grzyb Venturia inaequalis. Grzyb poraża wszystkie nadziemne i niezdrewniałe części jabłoni. Objawy parcha widoczne są najczęściej na liściach i owocach, ale patogen infekuje również ogonki liściowe, części kwiatu, szypułki owoców, pędy i pąki.
Na liściach, na ich górnej stronie, tworzą się ciemnooliwkowe plamy pokryte aksamitnym nalotem. Plamy są przeważnie okrągłe i mogą być różnej wielkości. Czasem, w warunkach sprzyjających rozwojowi grzyba, plamy mogą się ze sobą zlewać, tworząc tym samym znaczne powierzchnie nekrotyczne. Przy silnym porażeniu tkanka liścia ulega deformacji i wykrusza się. Porażone liście przedwcześnie opadają.
Najgroźniejsze jest jednak porażenie zawiązków owoców.
Objawy parcha na owocach to ciemne, okrągłe plamy, w których obrębie skórka ulega nekrozie. Roślina broniąc się przed nadmierną utratą wody tworzy w tych miejscach warstwę korka, będącą swoistą blizną. W przypadku infekcji starszych owoców powstają na nich niewielkie, strupowate plamy. Takie jabłka nie nadają się do spożycia.
Jabłonie porażane są najczęściej na wiosnę, kiedy to zarodniki workowe są uwalniane z owocników pod wpływem wilgoci z opadów atmosferycznych. Zarodniki mogą być przenoszone z prądem powietrza na odległość kilkuset metrów. W naszych warunkach klimatycznych wysiew zarodników trwa od początku wiosny do końca czerwca. Proces uwalniania zarodników ulega spowolnieniu w niskiej temperaturze oraz w nocy. Najbardziej intensywne uwalnianie zarodników przypada w fazie rozwoju różowego pąka oraz kwitnienia jabłoni, właśnie wtedy jest okres największego zagrożenia ze strony parcha jabłoni.
Choroba ta atakuje też inne drzewa owocowe. W polskich sadach, poza parchem jabłoni, może pojawiać się też parch gruszy.
